غزل های حافظ
روزه یک سو شد و عید آمد و دلها برخواست
می ز میخانه به جوش آمد و می باید خواست
توبه ی زهد فروشان گران جان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست
چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد
این چه عیبیست بدین بیخردی وین چه خطاست
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود
بهتر از زهت فروشی که در او روی و ریاست
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
آن که او عالم سر است به این حال گواست
فرض ایزد بگذاریم به کس بد نکنیم
ور بگویند روا نیست بگوییم رواست
چه شود گر من و تو چند قدح باده خودیم
باده از خون زرانست نه از خون شماست
این چه عیبیست کزآن عیب خلل خواهد بود
ور بود نیز چه شد مردم بی عیب کجاست؟
"دیوان حافظ
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و داد خواه
کز دست غم خلاص من آنجا مگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان
شاید از این میانه یکی کار گر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار باز گو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای مهرتو زر گشت روی من
آری به لظف روی شما خاک زر شود
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یارب مباد آن که گدا معتبر شود
بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود
این سرکشی که کنگره ی کاخ وصل راست
سر ها بر آستانه ی او خاک در شود
حافظ چو نافه ی سر زلفش به دست توست
دم در کش ارنه بار صبا را خبر شود
" خواجه شمس الدین محمد شیرازی"
حافظ
منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نـیـالـــوده ام به بد دیــدن
وفاکنیم و ملامت کشیم و خوش باشیــــم که در طریقت ماکافریست رنــجـیـدن
به پیر میکده گفتم که چیـــست راه نجات بخواست جام می وگفت عیب پوشیدن
مراد دل ز تماشــای باغ عالــم چــیـست؟ بدست مردم چشم از رخ تو گل چیـدن
مـبوس جز لب ساقـی و جام می حافـظ
که دست زهد فروشان خطاست بوسیدن
(حافظ
معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید
حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید
رباب و چنگ به بانگ بلند می گویند
که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید
به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید
میان عاشق و معشوق فرق بسیار است
چو یار ناز نماید شما نیاز کنید
نخست موعظه ی پیر صحبت این حرف است
که از مصاحب نا جنس احتراز کنید
هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
برو نمرده به فتوی من نماز کنید
وگر طلب کند انعامی از شما حافظ
حواله اش به لب یار دلنواز کنید
حافظ
زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکتی بنیادم
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم
طره را تاب مده تا ندهی بر بادم
یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافروز که از سرو کنی آزادم
شمع بر جمع مشو ور نه بسوزی مارا
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم
شهره ی شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکنی فرهادم
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که در بند توام آزادم
حافظ
برای دیدن زندگی نامه ی حافظ شیرازی به ادامه مطلب بروید.
کتاب دیوان حافظ به صورت صوتی